چرا قم که به استناد روایات بلا از آن دور است گرفتار بیماری کرونا شد؟ با توجه به اینکه اولین موارد ابتلا به کرونا از شهر قم اعلام شده و با توجه به اینکه قم مرکز معنویت است، چرا کرونا ابتدا در قم شایع شد؟

آنچه از احادیث در مدح، عظمت و امنیت قم بیان شده، ناظر به بُعد معنوی این شهر است نه جنبه مادی و
مصونیت از بیماری جسمی لذا قم نیز مانند سایر بلاد در معرض بلایای طبیعی مثل سیل، زلزله و طوفان است و از این رو سفارش معصومین (علیهم‌السلام) به توجه و سکونت در شهر قم و اطراف آن برای محفوظ ماندن از فتنههایی است که به ایمان و اعتقادات انسان آسیب میزند.

از مجموع روایات در باب شهر قم به این نکته به معنای انحرافات «فتنه» و «فتنه است» در مقابل «صیانت» رهنمون میشویم که مراد از مصونیت در این روایات فکری، اعتقادی و ایمانی است نه به معنای بیماری لذا امنیت مطلق از این قبیل روایات برداشت نمیشود.

بلکه شواهد تاریخی حاکی از وقوع بیماری و بلاهای طبیعی در این شهر است. همان طور که مسجدالحرام و کعبه به عنوان خانه امن الهی در قرآن معرفی شده است، بارها دچار ابتلائات شدید مثل سیل، ویرانی و آتشسوزی و … گردیده است.

اگر ذهنیت مؤمنین نیز در مورد امن بودن قم در مقابل بلاهای طبیعی باشد، در این صورت هیچگاه نباید به ساختن درمانگاه و بیمارستان مبادرت ورزند و صرفاً باید به حرم‌ها مراجعه کنند، در حالی که چنین نیست. نباید تصور شود هر چیزی که مربوط به امامان و امامزادگان (علیهم‌السلام) است باید بر خلاف قانون طبیعی خود پیش برود و همه چیز باید با معجزه حل و فصل شود، مثلاً اگر شیشهای کنار ضریح شکست، نباید دست را ببرد و یا اگر شخصی تروریست وارد حرم شده و عملیات انتحاری انجام دهد، نباید این اقدام منجر به تلفات شود، حال آنکه هر کدام از این اقدامات، اثر طبیعی خود را بر جای خواهد گذاشت، در جریان عملیات تروریستی سال 13۷3 در کنار ضریح امام رضا (علیه‌السلام) تعدادی از زائران به شهادت رسیدند و یا عملیات تروریستی در حرم امامین عسکریین (علیهم‌السلام) منجر به تخریب این حرم گردید.

قابل ذکر است بر اساس مستندات و اذعان مسئولین شیوع اولیه بیماری از قم نبوده؛ بلکه اولین اعلام مشاهده بیماری در ایران، توسط پزشکان متعهد شهر قم صورت گرفته است.

چرا حرم‌هایی که روزی دارالشفای بیماران و پناهگاه حاجتمندان معرفی میشد، امروزه باید، عفونت‌زدایی شود و مردم در آن تجمع نکنند تا مبادا به بیماری مبتلا شوند! عفونت‌زدایی و تعطیلی این مراکز برای پیشگیری از بیماری چگونه با دارالشفا بودن آن سازگار است؟

1. حرم ائمه همواره پناهگاه بیماران و حاجتمندان بوده و خواهد بود. عفونت زدایی این اماکن و رعایت نکات ایمنی و بهداشتی به معنای از دست دادن این کارکردها نخواهد بود. در روایات متعدد به شیعیان توصیه شده است که شرافت معنوی اولیا و احترام آنان اقتضا میکند که حرمها و مراقد ایشان همواره پاکیزه و پیراسته از پلیدی‌های ظاهری و باطنی باشد و به همین منظور برای حضور در حرمهای ائمه (علیهم‌السلام)، آداب خاصی ذکر شده است، نظیر: غسل، وضو، پوشیدن لباس تمیز و پاکیزه، عطرزدن و آراستگی.
بنابراین دارالشفاء بودن مراقد و حرم‌های اولیای الهی به معنای این نیست که هرفرد آلوده‌ای میتواند در آن وارد شده و آن مکانها را آلوده سازد و یا دارالشفاء بودن این اماکن مقدس با رعایت امور بهداشتی منافات داشته باشد . حضرات معصومین (علیهم‌السلام) نیز در زمان حیاتشان به رعایت بهداشت فردی اهمیت بسیار میدادند. دستورات و توصیه‌های بهداشتی ایشان به پیروانشان گواه این مطلب است.

2 . هیچ گاه کارکرد درمانی و پزشکی کارکرد اصلی و اوّلی برای مراکز عبادی (حرم ائمه (علیهم‌السلام)، امامزاده و مسجد) نیست. با مراجعه به تاریخ نیز ثابت میشود هیچ حرم و امامزاده‌ای جایگزین درمان و سلامت یا در عرض آن معرفی نشده است؛ بلکه مردم را به درمان و رجوع به طبیب سفارش و در کنار آن به منظور اثرگذاری علل معنوی در طول علت‌های مادی به دعا و توسل نیز ارشاد مینمودند. موارد متعددی از شفا یافتن بیماران درحرم ائمه اطهار (علیهم‌السلام) موردی و به مصلحت‌سنجی اهل بیت (علیهم‌السلام) در چارچوب نظام قضا و قدر الهی صورت گرفته است و به صورت عمومی و مشمول همگان نبوده است.

3. خداوند امتناع « نکته دیگر توجه به نظام اسباب و مسببات در روایات است. امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند». فرموده که کارها را بدون اسباب فراهم آورد این سنت قطعی الهی است که هر کاری سبب خاص خودش را داشته باشد و در صورت تحقق اسباب، آن کار نیز اتفاق میافتد.
در زیارت اربعین هر ساله مؤمنین زیادی شرکت میکنند و مبتلا به آنفلانزا میشوند یا به دلیل پیاده‌روی اعضا و جوارح ایشان زخمی میشود؛ امّا هیچ گاه بر این باور نبودهاند که چون پیادهروی در مسیر امام حسین (علیه‌السلام) است مریض یا گرفتار هیچ مشکل جسمی نمی‌شوند. بی‌شک حضور بیمار در حرم و دعا در آن ارزشمندتر است. بسته شدن حرم در جریان بیماری کرونا موضوعیت نداشته و این اقدام جنبه پیشگیرانه داشته و به منظور کنترل شهر و مدیریت اجتماعی برای عدم انتشار ویروس بوده است.