#سبک_زندگی_علما

#امام_خمینی (ره)

#توسل_به_ائمه (علیهم السلام)

* در نجف اشرف از روز ورود تا روز مهاجرت هرشب، زمستان یا تابستان در سرما یا گرما، سه ساعت که از شب می رفت، به حرم حضرت علی (علیه السلام) مشرف می شدند. یعنی ده و نیم شب تابستان و هشت شب زمستان در حرم حضرت علی بن ابیطالب (علیه السلام) حضور داشتند. این برنامه شان هرگز ترک نمی شد.

* امام را کسی ندیده است که ذکر مصیبت امام حسین (علیه السلام) و یا حضرت زهرا (سلام الله علیها) و دیگر ائمه معصومین (علیهم السلام) را بشنود و گریه نکند. یک روز به مناسبت یکی از وفیات ائمه (علیهم السلام) چند نفری به عنوان خواندن دعای توسل به اتاق امام رفتیم. همه رو به قبله نشستند و دعا کردند. بعد از شروع، امام وارد شدند و در صف نشستند و همراه با همه دعا خواندند. در اثنای دعای توسل یکی از آقایان ذکر مصیبت مختصری خواند. با آنکه ذاکر، روضه خوان ماهری نبود و با حضور امام دست پاچه شده بود و صدایش هم مرتعش و بریده بریده بود همینکه شروع روضه کرد با آنکه مطلب حساسی را بیان نکرده بود، امام چنان به گریه افتادند که شانه هایشان به شدت تکان می خورد (1).

*من (سید حمید روحانی) به یاد دارم که به دنبال کودتایی که در عراق رخ داده بود و مقررات حکومت نظامی که در سراسر کشور وضع شده بود؛ روزی مرحوم حاج آقا مصطفی گفتند: دیدم آقا توی اتاق نیستند. گفتیم که نکند آقا رفته باشد حرم! یعنی کجا رفته اند؟! این طرف را بگرد، آن طرف را بگرد، بالاخره دیدیم که رفته اند بالای بام و چنان ایستاده اند که گنبد حرم معلوم باشد و دارند بطرف حرم زیارتنامه می خوانند (2).

*معاونت پژوهش مدرسه علمیه حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) -یزد*

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

(1) سرگذشت های ویژه از زندگی امام ج 5، ص 71.

(2) پا به پای آفتاب: ج 3. ص 165.